Nagmaal

Paulus se instellingswoorde vir die Nagmaal, is nie sy eie woorde nie, maar woorde wat Jesus aan hom en die ander apostels gegee het, met een eenvoudige opdrag: “Doen dit om My in herinnering te bring.” (…tot My gedagtenis…)

Die trant van hierdie Skrifgedeelte voel swaar, want dit lyk of dit fokus op vermaning en tug. Paulus vermaan tog duidelik vir Elimas die towenaar, en die Here se tug (wat by monde van Paulus uitgespreek word) word op ’n fisiese manier aan hom gemanifesteer.

Dit is waaraan die simboliek in die Nagmaal ons herinner. Dat Christus as mens werklik liggaamlik betaal het vir die sondes van die mens toe sy liggaam aan die kruis gebreek, en sy bloed vergiet was. Maar as God het Hy die soewereine mag gehad om terselfdertyd die toorn van God te kan dra, en oorwin.

Ons lees van twee dissipels wat op pad na die dorp Emmaus ’n ontmoeting met die opgestane Jesus gehad het, en vanweë hulle twyfel Hom nie dadelik herken het nie.

Sy verlorenes moet terugkeer na Hom toe. Hulle moet “gevind” word. M.a.w. hulle moet tot bekering kom. Vandag sien ons hoeveel blydskap daar by God is wanneer sy kinders terugkeer na Hom toe.

Ons vier vandag die Heilige Nagmaal van die Here. Die Nagmaal dien as ʼn herinnering en verkondiging van Jesus Christus se daad van versoening…