In die derde preek in ons reeks uit Efesiërs, sien ons hoe Paulus die “harde” realiteit van ons toestand voor God, in woorde uitdruk. Eers wat ons in die verlede was, en dan wie ons nou in die hede is. Voorheen bestem vir die dood, maar nou in Christus herskep tot lewe.
Maar dit alles draai om ’n krities belangrike spits.
Sy liefde. Dit is, die genade wat Hy aan ons bewys, en die geloof wat Hy aan ons skenk, op grond van sy GROOT liefde.
In 1 Korintiërs 9 sê Paulus dat hy “dit alles” doen ter wille van die evangelie, sodat hy ook daarin kan “deel”.
Ons het sovêr in Handelinge gesien hoe die kerk van die Here gegroei het deur tye van voorspoed en druk, en hoe die evangelie stelselmatig versprei na die uithoeke van die aarde. Dit het begin by een gemeente in Jerusalem, maar nou sien ons hoe daar reeds verskeie gemeentes tot stand gekom het.
Paulus se instellingswoorde vir die Nagmaal, is nie sy eie woorde nie, maar woorde wat Jesus aan hom en die ander apostels gegee het, met een eenvoudige opdrag: “Doen dit om My in herinnering te bring.” (…tot My gedagtenis…)
